حزب اللهی های مگسی

می خواهم بنویسم  ...

حرف هایم را آقای امید حسینی نوشت... همان حرف هایی را زد که ما قبل از انتخابات با رفقا وقتی دور هم جمع می شدیم می زدیم. اما خداییش خیلی رساتر گفته شد و بغضش پشوانه خوبی برای گیرایی حرف هایش بود.

... من می خواهم اشتباه دیگری را گوشزد کنم که بعد از انتخابات دارد زود سراغمان می آید. اشتباهی که باز اصلی - فرعی کردن را هنوز که هنوز است یاد نگرفتیم. داریم همان اشتباهی که در جریان دولت نهم و دهم کردیم را دوباره با لجاجت ادامه می دهیم. من دکتر روحانی را در جایگاه حقیقی دکتر احمدی نژاد نمی گذارم و قصد مقایسه این دو را ندارم چون قیاس مع الفارقی است که عقلم را نادیده می گیرم. اما جایگاه حقوقی را نمی توان نادیده گرفت.

من قبول دارم خلاصه آقای روحانی گزینه آقای هاشمی بود و خاتمی و اصلاح طلبان خود را چنان به این طناب چسبانده اند که گویی قدرت عالم هستی را تقدیم شان کردند. و ما دوباره داریم ادامه اشتباهات انتخاباتیمان را می کنیم و حواسمان نیست داریم خود را از دولت دور می کنیم و جا را برای کارگزاران و اصلاح طلبان باز می کنیم. حواسمان نیست که اقای روحانی چندین سال است که نماینده رهبری در شورای عالی امنیت ملی است. حواسمان نیست اصولگرای سنتی بوده. حواسمان نیست هنوز عضو جامعه روحانیت مبارز است. چرا حواسمان نیست فردای اعلام نتیجه به دیدار رهبری رفته . چرا حواسمان نیست که نباید از همین ابتدا حزب اللهی ها خود را مقابل دولت ببینند. چرا هواسمان نیست باید دور او را به کمترین بهانه ای گرفت تا دولت او را اصلاح طلب ها پر نکنند تا جایی برای دیگران پیدا نشود.

نمی دانم بعضی ها دکترای تبدیل فرصت احتمالی به تهدید صد در صد و دشمن تراشی را در کدام دانشگاه و از میان کدام کتاب اینقدر عالی و با نمره بالا آموخته اند که باید اعتراف کرد علامه ای هستند در این زمینه. متاسفانه در دوره انتخابات که بعضی ها چنان به خود انتحاری بستن و خودی ها را لگد کوب کردند که حالا حالا ها باید خون دل خورد تا چهره هایی را مطرح کرده و برای فرصت های بعدی آنها معرفی کنیم. به قول آیت الله مجتهدی بعضی ها مانند مگس هستن و فقط بدی ها را می بینند، چرا زنبور نباشیم و چرا شیرینی هایی هر چند بسیار اندک و کوچک را نبینیم و انها را جمع نکنیم تا بتوانیم از انها در راه انقلاب استفاده درستی داشته باشیم.

عده ای در این ایام خود را پرچم دار حزب اللهی ها کردن و جای آنها تصمیماتی را گرفتند و نتیجه اش شد این... دیگر فرصت بی تدبیری های بعضی بزرگان سر آمده و ما باید  کمترین فرصت هایمان را قدر بدانیم و همان ها را تقویت کنیم تا در این چهار سال پیش رو، باز بازنده ای دوباره نباشیم.